Weteranom z oddziału "Ponurego"

Dziś nie dla nich schylone sztandary,         a d
Nie dla nich „prezentuj broń!"                G C
Nie dla nich Virtuti Militari, -              a d
Tylko szron ci bieli im skroń.                E a

	Tylko pamięć tych nocy, tych dni,
	Kiedy w brudnych koszulach strudzeni,
	Zmordowani, krok za krokiem szli
	Na swych barka taszcząc erkaemy.

Oni przecież walczyli nie o to,
By brać udział w zasług targowisku:
Ich był las i kamienie, i błoto,
Ich był dym i wszy, i ognisko.

	Ich to była nadzieja, nadzieja,
	Co czekała w zimowych zawiejach.
	Ich to była tęsknota, tęsknota,
	Co ich gryzła w rozmokłych namiotach

A gdy strzały umilkły nareszcie,
Nikt im laurów nie kładł na głowy,
Nikt kwiatami nie witał ich w mieście,
Nie przygrywał im hymn narodowy...

	Kajać im się kazali po sądach
	I za własną tłumaczyć się krew,
	Jak psy kryć się musieli po kątach,
	W piersi tłumiąc rozterkę i gniew.

Czy się kiedyś zagoi ta blizna,
Co goreje jak krwawe łuczywo?
Czy się wreszcie zdobędzie Ojczyzna,
By uznaniem odpłacić za miłość?

	I czy kiedyś ten moment nadejdzie,
	Gdy się przez megafony, ekrany
	I przez szpalty dzienników dowiecie,
	Że nie został Wasz trud zapomniany?

Wasza wiara co kłamać nie umie,
Wasza moc, co dała Wam czyny,
I wspomnienie co pachnie w albumie
Zasuszoną gałązką jedliny...